Yaşamda karşımıza çıkacaklara müdahale etme şanşımız malesef yok.Yada yaşanmışları silmek yenilerini yaşamak yerine..Hayatımdan birilerini çıkarmak hep zor oldu benim için.Çünkü hayatımın kapıları hep açıktır benim herkese.Kolayca girebilirler elbette...Ama çıkarmak atmak bu birilerini hayatımdan azap benim için.
Yaklaşık 5 ay önce girdi hayatımıza.Benim için herşey süperdi.Ev pırıl pırıl,herşey ütülenmiş,yemek hazır...Ama canım oğlum bir türlü alışamadı Keti'ye...Ne yaptıysak olmadı.Ve şimdi ayrılık zamanı.Söylemek en zoruydu.Söylendi.Ama içimde bişeyler acıyor.Neden bilmiyorum.Bildiğim tek şey aynı durumu paylaştığım ailemden bir tek ben böyle hissediyorum.
Dün gece oturup müzik dinlerken bugün blog yazmayı düşünüyordum.Ve öyle güzel şeyler geçmiştiki aklımdan...Keşke hatırlayıp paylaşabilseydim ama bugün hafızam silinmiş gibi.Garip.Vede enteresan bir gün.Hem Cuma hemde 27 si.Her yerde karşıma çıkan canım rakamım.27.En sevdiğim günle buluşmuş durumda.Ama böyle bir günde bile benim şapşallıklarım devam ediyor.Hiç özel ve maneviyatı yüksek bir şey yaşamamakla birlikte yeni aldığım elbisemin hiççç farkında olmadan arkasını boydan boya yırtmışım.Tabi benim tas ortada.Ve arkadaş farkedene kadar da öyle dolandım ortalıklarda.Elbisememi üzüleyim yeni aldığım, rezilliğimemi üzüleyim yaşadığım bilemedim.Gülüyorum sadece delme çatma diktiğim elbisemle-yeni ve yırtık-
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
2 yorum:
hankı elbise gıııı? nasıl yırttın ayol?? ayaktamı uyuyon gülüm, aloooooooooooo kendine geeelllll,akşamada özleme gel, o kadar...
gülru
katinin gitmesine uzuldum ya, oysa sana ne kadar yardımcıydı... sevdiğin birine git demek iyi ki kolay birşey değil ama, diğer türlüsü çok duygusuz olurdu. insan hiç yapmam dediği şeyleri çocuğu için nasıl da yapıyor di mi..
Yorum Gönder